![[personal profile]](https://www.dreamwidth.org/img/silk/identity/user.png){kind=small}
pielcanelai've been meaning to write a tagalog story about Eli and Abe, but i've been having trouble getting my head around the words. already have a general idea how it's going to go, just really need to sit down and write.
in the meantime, here's a snippet that i'm not sure i'll be able to use. just something to help me focus, i suppose.
September 2, 2000
Dear Sandy,
Kumusta na kayong lahat diyan? Maayos na kami rito ni Abe sa Ibaraki Prefecture, kaya sa wakas ay nakasulat na ako.
May nakalakip ding Polaroid namin ni Abe para di kayo magdudang buhay pa kami at nasa mabuting kalagayan.
Siguro nag-aalala si Mommy. Pakisabi sa kanyang okey lang kami. Natanggap na rin namin yung pinadala niyang polvoron at pastillas. Pakisabi rin sa kanyang salamat.
Tama siya nung sinabi niyang ang una naming mami-miss ay ang pagkaing Pinoy. Sana lang may paraan para makapagpadala rin kayo ng konting sinigang na talakitok ni Nanay Cecil. Yun ang talagang miss na miss ko.
Isang sakay sa tren lang mula rito papuntang Tokyo. Sigurado akong marami na kayong na-research tungkol sa buhay sa Tokyo, dahil naroon talaga ang sentro ng mga pangyayari. Pero dito sa tinitirhan namin, tahimik. Palibhasa malayo sa kabihasnan.
Walang masyadong mga happening dito, kaya walang masyadong maikukuwento. Mula rito, malapit na lang ang Tsukuba Space Center, kung saan araw-araw nang namamasukan si Abe. Batiin mo nga pala ang Kuya Abe mo, Senior Researcher na ang titulo niya ngayon!
Sobrang tahimik dito. May mga gabing hindi kami makatulog ni Abe hangga't di kami gumagawa ng ingay. Minsan nalalakasan namin yung TV nang hindi sinasadya. Siyempre, nagagalit yung mga kapitbahay namin - ibig sabihin, yung mga kasamahan namin sa apartment building. Pakihinaan daw. Pero sobrang bait nilang mag-request, nakakahiya tuloy talaga. Kung sa Pilipinas nangyari ito, nag-iiskandalo na ang buong barangay.
Mga tatlong linggo pa bago makarating sa inyo ang sulat na ito. Isang linggo kung mage-EMS ako, pero alam na naman ninyong kuripot ako. Matuto na kasi kayong mag-email, napag-iiwanan na kayo ng Maynila. Natingnan na ba ninyo yung Mozcom?
Libre at mabilis dito sa amin ang internet kaya pag natuto na kayo, makakapagsulatan tayo kahit ilang beses sa isang araw.
Sige, marami pa akong gagawing sulat. Habang naghihintay pa akong magsimula bilang teacher sa English language school dito, marami akong oras, kaya sasagutin ko ang lahat ng mga sulat ninyo. Pati yung mga dating estudyante ko, nangungumusta. Bandang Pasko, magpapadala ako ng balikbayan box na may pasalubong para sa inyong lahat.
Nagmamahal,
Kuya Eli
Ma,
Eli and I doing ok here. Thanks for writing.
Abe
in the meantime, here's a snippet that i'm not sure i'll be able to use. just something to help me focus, i suppose.
September 2, 2000
Dear Sandy,
Kumusta na kayong lahat diyan? Maayos na kami rito ni Abe sa Ibaraki Prefecture, kaya sa wakas ay nakasulat na ako.
May nakalakip ding Polaroid namin ni Abe para di kayo magdudang buhay pa kami at nasa mabuting kalagayan.
Siguro nag-aalala si Mommy. Pakisabi sa kanyang okey lang kami. Natanggap na rin namin yung pinadala niyang polvoron at pastillas. Pakisabi rin sa kanyang salamat.
Tama siya nung sinabi niyang ang una naming mami-miss ay ang pagkaing Pinoy. Sana lang may paraan para makapagpadala rin kayo ng konting sinigang na talakitok ni Nanay Cecil. Yun ang talagang miss na miss ko.
Isang sakay sa tren lang mula rito papuntang Tokyo. Sigurado akong marami na kayong na-research tungkol sa buhay sa Tokyo, dahil naroon talaga ang sentro ng mga pangyayari. Pero dito sa tinitirhan namin, tahimik. Palibhasa malayo sa kabihasnan.
Walang masyadong mga happening dito, kaya walang masyadong maikukuwento. Mula rito, malapit na lang ang Tsukuba Space Center, kung saan araw-araw nang namamasukan si Abe. Batiin mo nga pala ang Kuya Abe mo, Senior Researcher na ang titulo niya ngayon!
Sobrang tahimik dito. May mga gabing hindi kami makatulog ni Abe hangga't di kami gumagawa ng ingay. Minsan nalalakasan namin yung TV nang hindi sinasadya. Siyempre, nagagalit yung mga kapitbahay namin - ibig sabihin, yung mga kasamahan namin sa apartment building. Pakihinaan daw. Pero sobrang bait nilang mag-request, nakakahiya tuloy talaga. Kung sa Pilipinas nangyari ito, nag-iiskandalo na ang buong barangay.
Mga tatlong linggo pa bago makarating sa inyo ang sulat na ito. Isang linggo kung mage-EMS ako, pero alam na naman ninyong kuripot ako. Matuto na kasi kayong mag-email, napag-iiwanan na kayo ng Maynila. Natingnan na ba ninyo yung Mozcom?
Libre at mabilis dito sa amin ang internet kaya pag natuto na kayo, makakapagsulatan tayo kahit ilang beses sa isang araw.
Sige, marami pa akong gagawing sulat. Habang naghihintay pa akong magsimula bilang teacher sa English language school dito, marami akong oras, kaya sasagutin ko ang lahat ng mga sulat ninyo. Pati yung mga dating estudyante ko, nangungumusta. Bandang Pasko, magpapadala ako ng balikbayan box na may pasalubong para sa inyong lahat.
Nagmamahal,
Kuya Eli
Ma,
Eli and I doing ok here. Thanks for writing.
Abe